دکتر مصدق:
«من خود می‌دانم که یک گناه بیشتر ندارم و آن این است که تسلیم بیگانگان نشده و دست آن‌ها را از منابع طبیعی ایران کوتاه کردم!»
استاد دکتر حکمت اله ملاصالحی
نوروز همچنان مدرسه ای است بس عظیم و بس فراخ و درهایش برای آموختن و تمرین آداب و آدب درست زیستن، عشق به پاکیزگی و زیبایی و نظم و هماهنگی و وفاق و همدلی و همبستگی اجتماعی به روی همه گشوده است؛ البته به شرط آنکه شایستگی ورود به آن را یافته و داشته باشیم.
جامعه ای که جانش به زیبایی، به پاکیزگی، به نظم، به قانونمندی، به امانتداری، به عدالت ورزی و انصاف ورزی و قناعت و مناعت آراسته است همه روزش نوروز است و در آشتی و همدلی با خویش و با جهان.
ای شیر پیر بسته‌به‌زنجیر
کز بندت هیچ عار نیامد،
دیری گذشت و چون تو دلیری
در صفّ کارزار نیامد...
شعر مهدی اخوان‌ثالث در ستایش
دکتر محمد مصدق
۲۹اسفند، روز ملی شدن صنعت نفت گرامی باد.
در 200 سال گذشته‌ی ایران، این مهم‌ترین رخداد و مبارزه‌ی ضد استعماری ملت باشد. متأسفانه امروزه طوری شده که همه تاریخ‌نگار شدند یا بهتر باید گفت گروه‌هایی تاریخ‌ساز شدند و همه‌ی کوشش‌شان این است که تاریخ را به نفع اندیشه‌های خودشان مصادره کنند و در این میان هم یورشی ناکام به مسأله‌ی ملی شدن صنایع نفت در سرتاسر کشور می‌شود؛ از سوی گروه‌های به هر حال باید گفت سلطنت‌خواه، عناصر چپ و بنیادگرایان مذهبی که هر سه بر یورش به این نهضت به طرز شگفت‌آوری هماهنگ هستند، اما ناکام.
به‌راستی مبارزه‌ی ملت ایران برای ملی شدن صنعت نفت یک رخداد بسیار شگرفی در تاریخ اخیر ملت ایران است.
عضو هیات علمی دانشگاه شهید چمران اهواز از وضعیت اسفناک کتاب‌های نفیس دانشکده ادبیات این دانشگاه خبر داد.
دکتر عباس امام به ایسنا گفت: کتابخانه تاریخی دانشکده ادبیات دانشگاه جندی شاپور (شهید چمران اهواز) تا زمانی که در ساختمان تاریخی ـ فرهنگی سه گوش مستقر بود، بخشی داشت با عنوان «بخش آثار نفیس» که در آنجا آثار دستنویس فارسی، آثار تاریخی کمیاب یا نایاب، برخی کتاب‌های هنری گران‌قیمت انگلیسی، فرانسوی، عربی و فارسی نگهداری می‌شد.
وی یادآوری کرد: در جریان انتقال پرفرازونشیب دانشکده از ساختمان سه گوش به محل جدید دانشکده ادبیات در پردیس دانشگاه شهید چمران در سال‌های پایانی دهه ۱۳۸۰، برخی از این آثار به شکل‌های گوناگون یا از میان رفت، یا صدمه دید و یا اصلا ناپدید شدند.
فریدون جنیدی / پیشگفتار بر ویرایش شاهنامه فردوسی
ای آینۂ روشنِ زندگی نیاکان خردمند، در گستردۂ جهان
ای چشمه سار پاکیزه و جوشندۂ اندیشۂ نیاکان، در پهنۂ ایران
ای رود خروشنده و پرآبخیز روان نیاکان در گسترۂ زمان
ای دریای ژرف و دور کرانۂ فرهنگ نیاکان
ای آسمان روشن و ستاره بارانِ داستان نیاکان
ای خورشید همواره تابانِ خرد و دانش نیاکان
ای درفش همواره برافراشتۂ فرّ و فرهنگ ایران...
که یکهزار سال است، که بر شانه های استوار و پرشکوهِ فردوسی، بر بلندای دماوند، در میانۂ میدان خرد و فرهنگ ایران، در میان جان پرلرزش و خیرشِ اندروای؛ چین برچین می افکنی و بر؛ رهروانِ این راه دراز؛ جان و نیرو می پراکنی
محمود فاضلی بیرجندی
نام «ریو اردشیر»، یکی از شهرهایی که اردشیر ساسانی بنا نهاد، در پاره‌ای از منابع جغرافیای تاریخی، از قدیم تا جدید، آمده است.
از این شهر به مناسبت تاریخ بنا، آب و هوا، ثمرات و مردمانش یادها شده است. به نوشته مارکوارت، ویرانه های این شهر در نزدیک بوشهر کنونی است. (ایرانشهر در جغرافیای بطلمیوس/ ص 46). فارس نامه ابن بلخی این شهر را «ری شهر» نامیده و نوشته که، شهرکی است بر کنار دریا ، (تصحیح دکتر رستگار فسایی/ ص 353) نزدیک بندر ماهشهر، ماه شهر کنونی که سر حد بهبهان فعلی و خوزستان بوده است. (پانویس ص 273). همو افزوده که «مردم آن جا مصلح باشند و به خویشتن مشغول، و کوفته روزگار و ظلم های متواتر.» (ص 354).
۲۳ اسفندماه، سالروز درگذشت استاد عبدالعلی ادیب برومند است. یادش گرامی باد.
استاد برومند در سال ۱۳۰۳ خورشیدی در شهر گز در استان اصفهان بدنیا آمد و فعالیت های سیاسی خود را از دهه ۱۳۳۰ خورشیدی آغاز نمود.
او دانش‌آموخته رشته حقوق قضایی دانشگاه تهران بود.
در زندگی مشقت‌بارم خاطرات بسیار دارم که نمیدانم به کدامیک رجحان دهم و آن را برای درج در این دفتر انتخاب نمایم از گذشته می‌گذرم.
عقیده دارم که مخالفت عده‌ای معدود، نباید موجب یاس افراد شود؛ چه در قبال وطن و اجتماع، هرکس وظایفی دارد که برای انجام آن باید گام‌های بلند بردارد.
احمدآباد بیست و یکم آذرماه ۱۳۳۷
دکتر هوشنگ طالع
محمد مهرداد در سال 1307 خورشیدی در شهر کرمان، چشم به جهان گشود. او پس از پایان دوره‌ی تحصیلات ابتدایی، همراه خانواده به تهران آمد و در دبیرستان شرف نام‌نویسی کرد. محمد مهرداد می‌گوید:
«سال 1325 در 17 سالگی در سال پنجم دبیرستان شرف بودم؛ معلم زبان فرانسه‌ای داشتیم، یادش به خیر، ساعتی درس می‌داد و ساعت دیگر بحث‌های اجتماعی می‌کرد که آن روزها بازارش سخت گرم بود و بعد به مسایل فلسفی می‌پرداخت و از آزادی رای مردم و حق مردم در تعیین سرنوشت خویش و زمینه‌های فلسفی آن سخن می‌گفت که اغلب یکی دو ساعتی پس از درس، سخنانش ادامه داشت و در پایان به پرسش شاگردان پاسخ می‌گفت...» (چنین‌اند مردان ایران زمین ـ معصومه میرزا محمدی ـ تهران، بهمن 1386 ـ ر7 )
به گفته‌ی محمد مهرداد، سخنان این آموزگار باعث شد که «آن سال و سال‌های بعد ما با اشتیاق به سوی مطالعه مقالات و کتاب‌هایی از این دست می‌رفتیم و سعی می‌کردیم بر اندوخته‌های علمی خود بیفزاییم». (همان)