کارشناسان جغرافیای سیاسی و باستان شناسیِ موسسهٔ مطالعات خلیج فارس به منظور نشان دادن چهره حقیقی کهن‌ترین کشور تاریخ جهان یعنی ایران، پس از ماه‌ها تلاش موفق شدند موزه‌ای به زبان انگلیسی از تمدن غنی ایران متشکل از فرهنگ، هنر و تمدن ایرانی را در فضای مجازی راه‌اندازی کنند.
بهروز پویا
ویل دورانت در سال 1885 در ماساچوست آمریکا به دنيا آمد، در سال 1907 از دانشگاه سنت پیتر با مدرک کارشناسی فارغ التحصيل شد؛ پس از آن مدتی به خبرنگاری و تدریس زبان پرداخت و سرانجام از دانشگاه کلمبیا موفق به دریافت دکترای فلسفه شد.
ویل دورانت پژوهش و نگارش مجموعه 10 جلدی(در واقع 13 جلدی) تاریخ تمدن را از سال 1929 آغاز کرده و در سال 1967 آن را به پایان رسانید.
وی می گوید در این مدت گاه تا چهارده ساعت در روز زمان صرف مطالعه و نگارش می‌کرد و برای هر جلد از این مجموعه حدود 500 جلد کتاب مطالعه کرده است . این اثر اگرچه یک تاریخ پژوهشی و آکادمیک نیست و نقدهایی در روش، بینش و حتی داده ها ممکن است بر آن وارد باشد؛ اما به هر حال دست‌آوردی بی همتا است. به این معنا که کسی نتوانسته یک چنین تاریخ منسجم و مفصل با موضوع تاریخ بشریت در حوزه ی تاریخ عمومی(public history)تالیف کند.
وی در پایان کار وصیت می‌کند عبارتی را پشت مجموعه بنویسند که گویا چکیده‌ی پند وی از مطالعه تاریخ تمدن بشری است و این عبارت چیزی نیست جز توصیه و تاکید بر ناسیونالیسم در تمامی ابعاد اقتصادی، فرهنگی و سیاسی و گویا به مثابه‌ی یک موضع گیری آشکار است علیه ایدئولوژی‌های جهان وطن عصر جنگ سرد که مصائب ناگفتنی برای بشر به بار آوردند:
« تمدن هم اشتراک مساعی است و هم رقابت، بنابراین چه بهتر که هر ملتی دارای فرهنگ، دولت، اقتصاد، لباس و آوازهای مخصوص خود باشد...»
محمود فضیلت / برگرفته از شورای گسترش زبان فارسی
زبان فارسی در چشم‌انداز تاریخی
زبان فارسی و دورنمای تاریخی وگسترش آن را در بیرون مرزها و در سرزمین‌هایی چون شبه قاره بالکان، شبه قاره هند، اسپانیا، ارمنستان، و آسیای میانه می‌توان بازاندیشی کرد.
خاستگاه همگونی‌های واژگانی و ساختاری زبان فارسی با دیگر زبان‌ها و گسترش زبان فارسی در سرزمین‌هایی چون هند، پاکستان، ترکیه، بوسنی و هرزگوین، آلبانی، صربستان، کرواسی، مونته‌نگرو، و مقدونیه را می‌توان از دیدگاه‌های «تاریخ طبیعی» و «تاریخ اجتماعی» بررسی کرد. زیرا از دیدگاه تاریخ طبیعی، زبان‌هایی چون پشتو، هندی، بنگالی، تاجیکی، و اردو، از گروه زبان‌های هندواروپایی شمرده شده‌اند و خاستگاه جغرافیایی همگونی دارند. ادوارد براون نیز بخشی از این همانندی را برمی‌شمارد و می‌گوید: کاملاً مسلم به نظر می‌رسد که ایرانیان و هندیان زمانی قومیت مشترک ایرانی ـ هندی را در نقطه‌ای در پنجاب تشکیل می‌داده‌اند.
اگرچه بخشی ازگسترش زبان فارسی در بالکان را می‌بایست از چیرگی و فرمانروایی عثمانی بر آن سرزمین دانست، ولی این گمانه را نباید نادیده انگاشت که چه بسا اسلاوهای کهن، بخشی از مایه‌های زبانی، اندیشگی و فرهنگی آریایی را از زیستگاه‌های آغازین خود به بالکان آورده‌اند. هم‌چنین نقش یونانیان، مانویان و نومانویان و نیز گروه بوگلامیا1 را هم نباید از یاد برد،2 زیرا زبان فارسی پس از دوره‌های فارسی باستان و فارسی میانه یا پهلوی، به شیوه‌ای کارآمد در گسترش فرهنگ ایرانی پای به میدان نهاد و در دوران هخامنشیان، سکاها و اشکانیان، زبان فارسی باستان و پهلوی درسند و بین‌النهرین گسترش یافت.
سروده شادروان فریدون مشیری
آفتابت
که فروغ رخ زرتشت در آن گل کرده است
آسمانت
که ز خمخانه حافظ قدحی آورده است
کوهسارت
که بر آن همت فردوسی پر گسترده است
بوستانت
کز نسیم نفس سعدی جان پرورده است
همزبانان من اند
محمد عجم / برگرفته از همشهری آنلاين
در سال‌های اخیر برخي نویسندگان و وبلاگ‌نویسان گمان می‌کنند که دهکده جهانی منجر به نابودی زبان فارسی خواهد شد.
آنها نمی‌خواهند بپذیرند که فارسی تنها یک زبان نیست، بلکه یک فرهنگ و یک تمدن و یک بخش اصلی هویت ایرانی است.
آنها همچنين با کم انصافی به زبان فارسی و به کوشندگان و زنده نگهداران این زبان می‌تازند و این زبان را نازا، بیاثر و مرده میپندارند.
زبان‌های دنیا را 6 هزار دانسته اند. بعضی از این زبان‌ها بسیار به هم شبیه هستند. بنابراین همه زبان‌ها را می‌توان در 20 گروه عمده جای داد. یکی از مهمترین گروههای زبانی، هندوایرانی است. که تمامی زبان‌های شبه قاره هند، ایران و اروپایی را در بر میگیرد.
زبان فارسی را تمام مردم ایران، افغانستان و اکثریت تاجیکستان و ازبکسان میدانند. اقلیتی نیز در هند، پاکستان، سین کیانک، قرقیزستان و منطقه اوراسیا و کشورهای عربی خلیج فارس این زبان را می فهمند. هندیها و پاکستانیها و کردها با کمترین ممارستی میتوانند فارسی را بفهمند. اكنون یک میلیارد انسان شبه قاره و آسیای میانه، شمارش اعداد فارسی را به دراحتی میتوانند، بفهمند.
دکتر محمد بقایی (ماکان)
نوروز با ظهور خود تحول و دگرگونی را صلا می‌زند، زندگی را فریاد می‌کند، دوستی‌ها را تجدید می‌کند، افسردگیها را می‌زداید، شادی می‌پراکند، گرمی و حرارت را جایگزین سرما و برودت می‌کند، شکوفه به ارمغان می‌آورد، از ظلمت شب می‌کاهد و بر روشنائی روز می‌افزاید!
برگرفته از ماهنامه خواندنی شماره ۷۰، اسفند ۱۳۹۰، صفحه ۳۶
نوروز سال 1361 بود. در حومه‌ی پاریس روزگار را به سر می‌بردم. سر کوچه، یک مغازه‌ی خشک‌شویی بود که متعلق به یک مرد و زن اهل جزیره‌ی ماداگاسکار بودند. بامداد نوروز که از خانه به در آمدم، دیدم که خشک‌شویی بسته است. چند روز بعد که گذارم به خشک‌شویی افتاد، دلیل بسته بودن مغازه را جویا شدم. در پاسخ گفتند «عید ما بود.» گفتم نوروز، گفتند آری.
پرسیدم مردم ماداگاسکار را چه کار با نوروز، گفتند که ما هندی تبار هستیم و پیرو آیین اسماعیلیه و افزودند که ما مراسم عید را در مسجدمان در پاریس برگزار می‌کنیم.
از آنان دعوت کردم که به خانه‌ی ما بیایند و از سفره‌ی هفت سین بازدید کنند که خیلی مورد توجه‌شان قرار گرفت و گفتند که ما هم سال آینده، سبزه سبز خواهیم کرد و...
۱۵ فروردین سالروز درگذشت پروین اعتصامی.
اينکه خاک سیهش بالین است
اختر چرخ ادب پروین است
صاحب آنهمه گفتار امروز
سائل فاتحه و یاسین است
گرچه جز تلخی از ایام ندید
هرچه گویی سخنش شیرین است
دکتر محمد علی سجادیه
چو تابنده نوروز مهر آفرین
زند بوسه بر چهر ایران زمین
فروزان شود آفتاب بهار
چو ارژنگ مانی شود روزگار
مهرداد معمارزاده (ایرانمهر)
سرانجام تلاش‌های چندین سالۀ فرهنگ‌دوستان به بار نشست و نوروز ایرانی در جایگاه «میراث فرهنگی بشری» از سوی سازمان علمی- فرهنگی یونسکو پذیرفته شد، و در نشست جهانی سازمان ملل نیز در شمار روزهای جهانی جای گرفت. پذیرش این میراث معنوی مشترک از سوی کانون‌های بزرگ «علمی- فرهنگی» و نیز سیاسی جهان، گنجایش و توان بالای فرهنگ ملی ایرانیان و جایگاه والای این روز بزرگ در تاریخ زندگی ملت‌هایی را نشان می‌دهد که نوروز ایرانی را ارج می‌نهند.
نوروز جشنی است که «شب چهارشنبه‌سوری» با برافروختن آتش به پیشوازش می‌آید و جشن «سیزده به در» نیز با سپردن سبزۀ هفت‌سین به دشت و آب روان، آن را بدرقه می‌کند. از دیرباز تاکنون، آیین‌هایی با این جشن همراه بوده که برخی از آنها مانند کاشتن سبزه، خانه‌تکانی، کوزه‌شکنی، سفرۀ هفت‌سین و ...، هم‌چنین کمک به نیازمندان و نیز رفتن بر مزار رفتگان و درگذشتگان در پنجشنبۀ پایانی سال، امروزه نیز هم‌چنان در میان ایرانیان روایی دارد. یَشت‌ها- ج 1: «پیش از آنکه اهورامزدا جهان خاکی را بیافریند، فرَوَهر هر یک از آفریدگان نیک این گیتی را به نوبۀ خود برای نگهداری آن آفریدۀ جهانِ خاکی فرو می‌فرستد و پس از مرگ آن آفریده، فروهر او دیگر باره به سوی آسمان گراید و به همان پاکی ازلی بماند. اما هیچگاه کسی را که به وی تعلق داشت فراموش نمی‌کند و هر سال یکبار به دیدن وی می‌آید و آن هنگام جشن فروردین است، یعنی روزهایی که برای فرود آمدن فروهرهای نیاکان و پاکان اختصاص دارد».