تأمل در مقدمه کتاب کلیله و دمنه و باب برزویه حکیم این کتاب نشان می دهد که این دو بخش از افزوده های بزرگمهر حکیم و یا به اعتقاد برخی از ابن مقفع است.
اگر زبان‌هایی مانند فرانسه و آلمانی و ایتالیایی و اسپانیایی و عربی و مانند آنها واقعیّات جهان را، بعضی به دو جنس مذکّر و مؤنّث و بعضی به سه جنس مذکّر و مؤنّث و خنثی تقسیم می‌کنند، زبان فارسیِ دریِ امروز آنها را به دو جنس ذیروح و غیر ذیروح تقسیم می‌کند. این واقعیّات شامل موجودات و اشیاء و معانی است و هریک از آنها در هر زبانی به نامی نامیده می‌شود که در اصطلاح دستوری آن را اسم می‌گوییم...
الف- 1) نشانه یا پسوند جمع برای جانداران، و بیجانهایِ شخصیّت جاندار یافته (-- مقاله، ص 8)
2) صفت اشاره (یا اشاره‌ای)، که همواره پیش از موصوف می‌آید: آن کتاب، آن دفترها.
3) ضمیر اشاره (یا اشاره‌ای)، که به اسمی که پیش از آن در جمله آمده است باز می‌گردد:
اگر حرف اضافه از جمله حذف شود معمولاً جمله یا بی‌معنی می‌شود یا معنای دیگری می‌یابد، مانند حرف اضافۀ از و به در دو جملۀ زیر:
- کتاب را از او خریدم.
- کتاب را به دوستش داد....
بارها شنیده‌ایم یا خوانده‌ایم كه تحصیل‌كردگان ما از نوشتن عاجزند و مثلاً اگر برای كاری به اداره‌ای مراجعه كنند نمی‌دانند كه چگونه باید درخواست خود را كتباً به عرض مقامات آن اداره برسانند.....
بسیاری از ادبا این سه کلمه را غلط یا غیر فصیح می‌شمارند و گویندگان را از استعمال آنها برحذر می‌دارند1 و توصیه می‌کنند که به جای «متأسفانه» (یا«بدبختانه ») گفته شود: «مع‌الا‌سف»، «با‌تأسّف»، «ازبخت‌بد»، «از‌بدِ حادثه»، «افسوس»، «دریغا» و جز اینها...
زیباشناسی با علم الجمال، شاخه‌ای است از فلسفه که از «زیباییها» بحث می‌کند. زیبایی بر دو قسم است: زیبایی طبیعی و زیبایی هنری(هنر):
یکی از این پیام‌ها همراه با یک نقاشی کودکانه روی دیواری در تقاطع بولوار کشاورز با خیابان کارگر شمالی نقش بسته؛ پیامی که ظاهرا برای کودکان دبستانی که از این محل عبور می‌کنند تنظیم شده است: «همکلاسی یادت نره / نذار که آب هدر بره»
زبان فارسی دچار عوارضی شده است. این عوارض از دو راه عمده به زبان ما راه یافته و آن را سقیم و علیل ساخته است: یکی از راه ترجمه‌های ناشیانه و دیگری از راه نوآوری کاذب و نوخامَگی.....
برگرفته از تارنمای حوزه به نقل از مجلۀ پژوهشگران، آذر و دی - اسفند و بهمن 1384، شماره 4 و 5، صفحه 15