روشن است که در هر جمله ای، سه نوع کلمه دیده می شود: فعل، اسم و حرف. بحثِ ما نیز به ترتیبِ همین تقسیم بندیِ مشهور است. اما به این موضوع از دو زاویه می نگریم: یکی، ضرورتِ داشتنِ چنته غنیِ واژگانی از فعل و اسم و شیوه چفت و بست دادنِ کلمه ها و دیگری، غلطهای مشهور در زمینه فعل و اسم و حرف...
استفاده درست و بی غلط از «اسم» و گزینش ماهرانه «صفت»، به نوشته، جان و قوّت می بخشد و آن را پر جاذبه می سازد. همین مهارت، یکی از نشانه های مهم چیره دستی نویسنده، در عرصه نویسندگی است.....
اصولاً در نگارش، ذوقِ سلیم و مطالعه نثرهای خوب و تمرین، کارگشاست و دستور زبان و گرامرِ فارسی، تا آن حد خوب است که غلطهای دستوری مرتکب نشویم و زبان را از قاعده خارج نکنیم...
تأمل در مقدمه کتاب کلیله و دمنه و باب برزویه حکیم این کتاب نشان می دهد که این دو بخش از افزوده های بزرگمهر حکیم و یا به اعتقاد برخی از ابن مقفع است.
اگر زبان‌هایی مانند فرانسه و آلمانی و ایتالیایی و اسپانیایی و عربی و مانند آنها واقعیّات جهان را، بعضی به دو جنس مذکّر و مؤنّث و بعضی به سه جنس مذکّر و مؤنّث و خنثی تقسیم می‌کنند، زبان فارسیِ دریِ امروز آنها را به دو جنس ذیروح و غیر ذیروح تقسیم می‌کند. این واقعیّات شامل موجودات و اشیاء و معانی است و هریک از آنها در هر زبانی به نامی نامیده می‌شود که در اصطلاح دستوری آن را اسم می‌گوییم...
الف- 1) نشانه یا پسوند جمع برای جانداران، و بیجانهایِ شخصیّت جاندار یافته (-- مقاله، ص 8)
2) صفت اشاره (یا اشاره‌ای)، که همواره پیش از موصوف می‌آید: آن کتاب، آن دفترها.
3) ضمیر اشاره (یا اشاره‌ای)، که به اسمی که پیش از آن در جمله آمده است باز می‌گردد:
اگر حرف اضافه از جمله حذف شود معمولاً جمله یا بی‌معنی می‌شود یا معنای دیگری می‌یابد، مانند حرف اضافۀ از و به در دو جملۀ زیر:
- کتاب را از او خریدم.
- کتاب را به دوستش داد....
بارها شنیده‌ایم یا خوانده‌ایم كه تحصیل‌كردگان ما از نوشتن عاجزند و مثلاً اگر برای كاری به اداره‌ای مراجعه كنند نمی‌دانند كه چگونه باید درخواست خود را كتباً به عرض مقامات آن اداره برسانند.....
بسیاری از ادبا این سه کلمه را غلط یا غیر فصیح می‌شمارند و گویندگان را از استعمال آنها برحذر می‌دارند1 و توصیه می‌کنند که به جای «متأسفانه» (یا«بدبختانه ») گفته شود: «مع‌الا‌سف»، «با‌تأسّف»، «ازبخت‌بد»، «از‌بدِ حادثه»، «افسوس»، «دریغا» و جز اینها...
زیباشناسی با علم الجمال، شاخه‌ای است از فلسفه که از «زیباییها» بحث می‌کند. زیبایی بر دو قسم است: زیبایی طبیعی و زیبایی هنری(هنر):
