- توضیحات
-
دسته: شعر
-
منتشر شده در یکشنبه, 28 آذر 1400 23:11
-
نوشته شده توسط مدیر ایران بنیاد
-
بازدید: 101
بر گرفته از نشریه کاوگان شماره 2 سال 1375 خورشیدی
دانش آموز عزیز!
قلمت را بردار
و بر آن دفتر سبز، به یکی برگ سپید
به خط سرخ، بدین سان، بنویس:
وطنم، ایران است. وطنم جایگه شیران است.
سزد این راز مقدس به‌تو گفتن، زیرا:
ارث تو، خانه‌ی تو، میهن تو، ایران است.
گنج تو، ثروت تو، عزت تو، ایران است.
زادگاه تو، ز آغاز جهان بر پا بود.
و در آن ظلمت و کفر همگان
ایزد پاک نیایش می‌کرد.
مهر را نیز ستایش می‌کرد.
دانش آموخته ایرانی:
وطنت در دوران
رنج و نامردمی و فتنه و نیرنگ، فراوان دیده است.
لیک، با این همه جاویدان است.
سزد: این راز مقدس به‌تو گفتن، زیرا:
عشق تو، دلبر تو، میهن پاینده‌ي تو
روح تو، غیرت تو، شوکت تو، ایران است.
زادگاه تو ، در آن تاریکی،هم‌‌چو خورشید فروزان به جهان
«کنش» و« گویش » و «اندیشه‌ی نیک»، آورد.
و تو: ای مرد و زن هم‌میهن ، بخروشید.
بخروشید که اهریمن دون ، مغزها را خورش مار نسازد.
و زبون ، در «دماوند» دگر بار به بندش بکشید.
ز گریزاندن اهریمن دون
روشنی، پهنه‌ی ایران را، به فروغ ابدی آراید.
سزد این راز مقدس به تو گفتن، زیرا: وطنت ایران است.
سده‌هایی است، سرافراز و سترگ، زیور تارک تاریخ جهان بشر است.
و خدا، حافظ این بوم و براست
و خدا، حافظ این بوم و بر است.
