محمد طاهری خسروشاهی
سبک آذربایجانی به عنوان یکی از مکاتب اصیل شعر و ادبی فارسی، در اوایل قرن ششم در حوزه جغرافیایی ایران در ناحیه قفقاز و سرزمین‌های کنونی جمهوری آذربایجان به وجود آمد. این سبک ادبی حاصل دوران شکوفایی فرهنگی و اجتماعی اران در زمان اوج جریان فرهنگ اصیل ایرانی در مناطق قفقازیه می‌باشد.
پر و بالش خونین، خسته از راه دراز
گاه نزدیکِ زمین، گاه در اوج بُوَد در پرواز
آمده از سدگانی بس دور
از ستم‌های فراوان رنجور
روزی ز سر سنگ عقابی به هوا خاست
وندر طلب طعمه پروبال بیاراست
بهشت برین است ایران‌زمین
بسیطش سلیمان‌وشان را نگین
بهشت برین باد جان را وطن
مبادا نگین در کف اهرمن
توران شهریاری (بهرامی)
به نامِ نامیِ خیام تازه کن جان را
ز عطر یادش پُر کن دماغ و دامان را
بر بالینِ خرمشهر
تا که هستیم، بدان ما هستیم
ملّتِ پاک و توانا، هستیم
زن که نقاش ازل را هست نقشی بی‌مثال
عالم ایجاد را سرلوحۀ دفتر بود
چو خورشیدِ خرداد، در خون شکفت
شب شرمگین، روی در گِل نهفت
زنده‌یاد «دکتر خسرو فرشیدوَرد» - استاد زبان و ادبیات دانشکده ادبیات دانشگاه تهران - این چامۀ زیبا را بر روزگار کوچیدگان از وطن سروده‌اند. در گوشه‌گوشۀ این چامۀ دلاویز، رسن‌های ناپیدا، اما استوار بازگشت به هویت ملی و فرهنگی ایرانیان به چشم می‌خورد. این سرودۀ زیبا را با هم می‌خوانیم.
