در مقاله پیش رو ابتدا به بررسی مفهوم روزه داری از نگاه سعدی می پردازیم و آداب خوردن و مفاسد پرخوری و محاسن اعتدال در آن را یادآور خواهیم شد؛ سپس خواهیم دید که چگونه حافظ به عنوان یک ناقد جامعه دینی به آسیب شناسی رمضان و روزه داری در جامعه دینی زمـان خویش می پردازد. آنگاه برداشت متعالی و عمیق مولانا از روزه داری را به تصویر خواهیم کشید...
بهوش باش که ایران تو را پیام دهد
تو را پیام به صد عزّ و احترام دهد
تو را چه گوید؟ گوید که: خیر بینی اگر
به کار بندی پندی که باب و مام دهد...
ایرانی‌ام، که عزت ایرانم آرزوست
نامش به صدر لوحه ایمانم آرزوست
گویم به آذری: جانیم ایران فداسی‌دور
خواهد هر آنچه مام وطن، آنم آرزوست....
در بامداد روز سي و يكم شهريور ماه 1359 خورشيدي با ديگر اهريمنان بر سرزمين ما يورش آوردند.
به ياد همهي آناني كه برابر « انيران» جنگيدند و جان باختند، تا ايران بماند، تا ايران بماند، تا ايران بماند...
آنچه مي‌خوانيد، نوشتاري است در نقد شيوه‌هاي گوناگون پژوهشي درباره حافظ و غزليات او كه اينك به «حافظ شناسي» موسوم شده و عده اين حافظ شناسان نيز كم نيستند. گرچه به وجوه مختلف كار گروهي از حافظ شناسان در جاي جاي اين نوشتار اشاره شده.....
تاثير كودتاي 28 امرداد 1332 را برگشوده شدن فصل نويني در شعر نوي فارسي واگويه كرديم و نشان داديم كه اين شعر به چنان مسيري از ايهام سرايي افتاد كه موجب ميشد هر خواننده، به ويژه جوانان پر شور و معترض، برداشت متفاوتي از مضمون يك شعر داشته باشد. اين روند پيامد ديگري هم داشت كه عبارت بود از «مخاطب محوري» بدين معنا كه زماني رسيد كه پسند و اقبال خوانندگان به شاعر فرمان ميداد چه شعري بسرايد، و چگونه بسرايد!
رباعی‌هایی از 24 شاعر نوشناخته‌ی آذربایجانی
در نزهة‌المجالس جمال خلیل شروانی که در نیمه اوّل قرن هفتم در شروان تألیف شده، ترانه‌های فراوانی از گویندگان آن سوی ارس (شروان و اران) از 6 شهر: گنجه، شروان، بیلقان، تفلیس، دربند، باکو به یادگار مانده است که نمونه‌هایی از آثار هزاران شاعر پارسی‌گوی از یاد رفته، و دلیل روشنی بر دیرینگی گسترش فرهنگ ایرانی در آن دیار است. در آن کتاب اشعار شاعرانی هم هست که به شهر معینی نسبت نیافته‌اند و حدس زده می‌شود که از همان نواحی باشند.
در اینجا به منظور یادکرد آن فارسی سرایان فراموش شده، از هر شاعر (به تفکیک شهرهای آنها) ترانه‌ای می‌آوریم:
شهريار كه از سلسله شاعران فارسي‌گوي آذربايجان است، به دليل تسلط ماهرانه به زبان فارسي و پيوند آن با ظرايف زبان تركي آذري، شايسته دريافت عنوان مزبور گرديده است. در اين ميان، ديوان وي منبع مهم و قابل توجهي براي بازتاب عاطفه‌هاي ميهني اوست. شهريار در جاي جاي آثارش از مام ميهن ياد مي‌كند و مقام ايران را گرامي مي‌دارد.....
