برگرفته از مجله افراز (نامه درونی انجمن فرهنگی ایران‌زمین)، سال ششم، شمارهٔ نهم، از پاییز 1385 تا تابستان 1386 خورشیدی، صفحه 72 تا 75 به نقل از ماهنامهٔ «خبرنگاران» (نشریه‌ی گروه H دانشکده‌ی خبر) – فروردین و اردیبهشت 1382.
Most text books that one reads about politics or administration, begin with Darius I of the Achaemenid Dynasty and his admirable system of ruling a vast empire that stretched from China to Greece. In books about wind energy technology, too, one reads that the technology was first developed by ancient Iranians, the first windmills having been found in Sistan Province, in southeast of Iran.
Dr.Hoshang Tale
همه‌ی ما اصول تاریخی بسیاری در کتاب‌های تحلیلی و تفسیری تاریخنگاران غربی و به پیروی از آنها برخی از تاریخنگاران داخلی خوانده‌ایم که این اصول مانند سدی محکم و قدرتمند در اندیشه‌ی ما، پس از سال‌ها و نسل‌ها همچنان به زندگی پنهان خود در باورهایمان ادامه می‌دهند، ولی امروزه زمان آن رسیده که از این سد بلند گذر کنیم و بنا به سخن مولانا کودکی را پشت سر گذاریم (هر که کودکی را بگذشت مرد شد) برای آغاز این راه بد نیست به برخی از سخنان استاد امیر مهدی بدیع در دفتر دوم از جلد چهارم کتاب یونانیان و بربرها رويه‌ی 309 تا 310 نگاهی گذرا کرده و تاملی چند داشته باشیم.
در پس روزگارانی چند، و به هنگام شاهنشاهی خشیارشا و گشوده شدن آتن به دست ارتش ایران بود که مردمان دریا (ایونی‌ها)، بر آستانۀ جهش بزرگ دیگری ایستاده و بدین گونه، بهانه‌ای برای خودبزرگ‌بینی‌های آیندۀ خویش یافتند.
در میان پژوهندگان «تاریخ ایران باستان» و یا «تاریخ زندگانی زرتشت» همواره ابهاماتی در پیرامون پادشاه معاصر زرتشت، گشتاسب و وجه تسمیه آن با پدر داریوش بزرگ هخامنشی، ویشتاسپ، دیده می‌شود.
یک و نیم سده از گشودن آتن به دست ارتش ایران در هنگام شاهنشاهی خشیارشا سپری گشت، تا آنکه دست سرنوشت، گام‌های ناپاک شاگرد نابکار ارسطوی مقدونی را به ایران کشاند.
در شمارۀ 244 امرداد- رویۀ 2/ ستون یادداشت، نگارنده به بررسیِ گفته‌های گمان‌برانگیز سخنرانِ شمارۀ 242 – رویۀ 2 پرداخته بود. اما این یکی هم، دنباله‌روِ گفته‌های غربیان از آب در آمده و باورمند به «کوچ دروغین آریاها!».
اسکندر مقدونی در تاریخ، اسطوره و ادبیات ایران چهره‌های گوناگونی از خود به نمایش می گذارد، برپایه ی آنچه تاریخنگاران غربی نوشته‌اند و گذر زمان سبب شده تاریخنگاران ایرانی هم کم و بیش آنرا بپذیرند و در نوشته هایشان بیاورند؛
از قراین برمی‌آید که اعقاب ارشک ـ از تیرداد تا آخرین فرمانروای این خاندان ـ وی را بیشتر همچون تجلی خداوند تلقی می‌کردند و از باب فال و شگون نام او را نیز بر نام خود می‌افزودند. همین که نام ارشک مثل نام قیصر در روم عنوان عام فرمانروایان بعد از وی واقع شد اهمیت او و تاریخی بودنش را امری غیرقابل تردید نشان می‌دهد...
برپایه نوشته‌های بازمانده از ایران کهن می توان تا اندازه‌ای به ارزش و جایگاه زن در جامعه پی برد، اگر چه اسناد بر جا مانده بیشتر بیانگر موقعیت زنان پادشاهان، درباریان و اشراف زادگان است و کمتر می‌توان با بهره‌گیری از آن از موقعیت اجتماعی زنان عادی آگاه شد ولی ازخلال آن تصویری هرچند مبهم از بانوان ایرانی هویدا می‌شود. اگر نگاهی به جوامع دیگر در همان روزگار بیفکنیم و آنها را با ایران به مقایسه بنشینیم شاید بتوان به راحتی برای زن در ایران کهن جایگاه نسبتا خوبی متصور شد.
