زنده‌یاد «دکتر خسرو فرشیدوَرد» - استاد زبان و ادبیات دانشکده ادبیات دانشگاه تهران - این چامۀ زیبا را بر روزگار کوچیدگان از وطن سروده‌اند. در گوشه‌گوشۀ این چامۀ دلاویز، رسن‌های ناپیدا، اما استوار بازگشت به هویت ملی و فرهنگی ایرانیان به چشم می‌خورد. این سرودۀ زیبا را با هم می‌خوانیم.
ایران،
ترا، خوزستان مینامم
با نخلهای سوخته،
و شهرهای به خون خفته.
ترا که...
دریای مست مست روان است پارسی
امواج پرغریو کیان است پارسی
من زبان پارسی را پاسداری می کنم
و بیان خویش را فرهنگ داری می کنم
به نام خداوند جان و خرد
به کوروش به آرش به جمشید قسم
به نقش و نگار تخت جمشید قسم
که ایران همی قلب و خون من است
گرفته ز جان از وجود من است
بخوانیم این جمله در گوش باد
چو ایران نباشد تن من مباد
شعر «ای سر زمین من» - سرودۀ بانو هما ارژنگی را می توانید با صدای شاعر در اینجا بشنوید و متن آن را در دنباله بخوانید:
قطعه شعری است از علی نقی اردوبادی در باره زلزله فاجعه آمیز تبریز در سال 1139 که طی آن هزاران نفر کشته شدند و بخش عمده ای از شهر ویران گشت.
ستاره آی ستاره از آسمون می‌باره
کوچیک، بزرگ و زیبا شادی برام می‌یاره
هان ای دل عبرت بین، از دیده نظر کن هان
ایوان مدائن را، آیینهٔ عبرت دان